Wie ben ik
Jeugd/Scholing en Werk ♦ Militaire dienst ♦ Werk ♦ Werk in Afrika ♦ Ongeluk NWP ♦ Ziekenhuis Groningen ♦ Terug naar Afrika voor werk Kenya ♦ Terug van weggeweest in Zambia ♦ Voortzetting werkplaats onder ZCSD (DGIS contract) ♦ WPCU contract DGIS ♦
Hieronder iets over mij zelf en mijn Levens verhaal tot Heden.
Jeugd / Scholing en Werk;
Ben Robert van Ginkel geboren 6 maart 1946 te Amsterdam, zoon van Gerrit van Ginkel en Luise Lotte Eberhard, opgegroeid in Amsterdam Oost (Indische beurt). Lagere school door lopen op de Kartini school bij het Sumatra plantsoen, daarna naar de 3de technische school (LTS) aan het Timorplein en geleerd voor automonteur. Tijdens mijn lagere schooljaren ben ik mijn vader op jonge leeftijd verloren, en met mijn moeder en jongere broertje hadden we het niet ruim. Mijn moeder had op een gegeven moment een vriend, die ook weer zo vertrok naar Australië, en kwam na twee jaar weer terug in ons leven. We zijn toen verhuisd in Amsterdam, naar de Lutmastraat (oud zuid). Ik ging één dag naar school en de rest van de week werken, vaak ook op zaterdag. Heb gewerkt in de garage van de heer Citroen op de Ruysdealkade, die sub dealer was van het Engelse merk Morris, Austin, Bentley en Jaguar. Ook had deze eigenaar een rijschool, waar ik dan ook mijn auto rijbewijs heb gehaald.
Moeders vriend vertrok weer naar Australië om te kijken om daar naar toe te emigreren, na veel heen en weer schrijven zag mijn moeder dat niet zitten en kwam de vriend terug naar Nederland. Hij kon niet goed meer wennen in het volle Amsterdam, wou een landelijk vrijstaande woning. We kwamen uiteindelijk in Friesland terecht, en wel in Katlijk nabij Heerenveen, en hij kocht daar een oude vervallen boerderij waar de landerijen al onder andere boeren was verkocht. Wij, mijn moeder en der vriend mijn broertje en ik hebben toen twee jaar lang elk weekend en elke vakantie van Amsterdam naar Friesland gereden (toen nog over de afsluitdijk) om het geheel op eigen houtje om te bouwen naar een royale woning.
Met deze ruime woning, was het natuurlijk onzin dat we ook nog een huur huis hadden in Amsterdam, maar moeders wou eigenlijk niet weg uit Amsterdam. Zo mijn broertje ging eerst bij een logies adres wonen en werkte in de bouw, ongeveer een half jaar later nam ik de stap (was ongeveer 19) en zijn toen in de woning gaan wonen. Had werk gevonden bij de Ford Dealer in Heerenveen en ging daar ook naar de avondschool, verder leren voor automonteur. Een jaar later hebben we moeder overgehaald om te stoppen met werken en te verhuizen naar Friesland, daar ook het huishouden van onze kant te wensen had. De vriend van mijn moeder is na ongeveer 5 jaar met de noorderzon vertrokken, wij dachten dat hij terug was naar Australië, moeder heeft toen via een advocaat en makelaar de boel over gekocht.
Terug naar boven
Militaire dienst;
Ben opgeroepen toen ik 20 jaar was bij de Technische Dienst (TD) 23 tot 27 maanden, ik wou zo kort mogelijk in dienst, en er was een mogelijkheid. In de eerste twee maanden kwam de voorlichtingsdienst uitleg geven over diensttijd (12 maanden) buiten de grenzen. Heb me ingeschreven voor Suriname, maar kon er alleen heen als Infantrist (zandhaas), nu dat heb ik gedaan. Na 3 maanden voorbereiding in Nederland en een inscheepverlof zat ik December 1965 op de boot naar Suriname met mijn mede TRIS (TRoepenmacht In Suriname) militairen om 12 maanden in de vreemde te dienen. Na de inlandse opleiding (Zanderij) gingen we om de 2 maanden naar een andere detachering plaats ( Nickerie, Albina en Brownsberg) met steeds een stop van ongeveer een maand in de hoofd kazerne in Paramaribo.
In Januari 1967 zette ik weer voet op Nederlandse bodem, als Korporaal 1ste klas, na een mooie zeereis uit Suriname, totale tijd in dienst 19 maanden. In Maart 1967 groot verlof gekregen.
Terug naar boven
Werk;
Na mijn militaire dienst weer gaan werken in Heerenveen bij de Ford Dealer. Maar alles was in die 19 maanden toch anders, je was eigenlijk geen monteur meer maar vervanger geworden. Na een half jaar ontslag genomen en gaan werken als plaatwerker en ombouwen van wagens bij een één mans bedrijf waar ik werkte met een hulpje. Het bedrijf had een spuiterij die op een andere locatie was gevestigd. Heb daar veel ervaring opgedaan, in uitdeuken, rechttrekken, en van twee schade wagens één wagen maken.
Terug naar boven
Werk in Afrika;
Maar waarschijnlijk was de tropenziekte in me geslopen, en ik wou weer terug naar Suriname. Heb me op gegeven voor vrijwilligerswerk in de tropen bij SNV (Stichting Nederlandse Vrijwilligers) te Den Haag, helaas was Suriname nog een onderdeel van Nederland (dus geen ontwikkelingsland) en er geen andere vacature open stond voor een automonteur. Na ongeveer een jaar (was 23 jaar) en weer goed geacclimatiseerd in Nederland, toen er een oproep kwam van SNV dat ik naar Zambia kon worden uitgezonden voor 27 maanden als landbouw monteur (trekkers, ploegen, planters en alle toebehoren). Had nog nooit van Zambia gehoord maar ik accepteerde het aanbod. Na een gedegen opleiding van drie maanden in Transitorium, (gebouw naast het Tropenmuseum) te Amsterdam, Met een groep van 30 mensen met verschillende opleidingen, (Onderwijs, Landbouw, Veeteelt, Verpleging/Verloskundige en Sociaal werkers) kregen we les in landen kennis, taal, omgangsvormen, cultuurkennis. December 1968 vertrokken we naar Zambia, alwaar we verdeeld werden over het land (Zambia 27 keer groter als Nederland) naar verschillende provincies en plaatsen. Ik werd Landbouw monteur gestationeerd in de NWP (Noord Westen Provincie 3 x Nederland) in het plaatsje Manyinga. Hier moest ik de hoofdwerkplaats opzetten, maar ik moest ook de provincie rond, naar verschillende boeren Coöperaties (9 stuks) waar Zetor tractoren met uitrusting waren gestationeerd (totaal in de provincie 27 stuks). Al deze boeren coöperaties werden begeleid, bij en door Vrijwilligers organisaties (Nederlands, Engelsen) waar ook kleine werkplaatsjes en opslagplaats gebouwd moesten worden. Heb twee jaar en zeven maanden gewerkt en kreeg een nieuw contract aangeboden wat ik accepteerde.
Terug naar boven
Ongeluk NWP
Maar na een jaar ( 26 Januari 1973) was ik in de provincie betrokken bij een ernstig auto ongeluk, waar ik niet goed uitkwam. Van uit de provincie (ongeluk) naar het ziekenhuis in de Coperbelt plaats Kitwe over slechte wegen duurde 8 uur. Ik had het volgende (wist ik toen niet, wat ik nu op schrijf) Linker bovenbeen dubbele open breuk, Knie schijf gebroken, Schouder gebroken, Linker oogkas gebroken, Bovenkaak op drie plaatsen gebroken, Onderkaak op 7 plaatsen gebroken, Bijna alle tanden en kiezen er uit. S’ Nachts in het ziekenhuis aangekomen (geen artsen aanwezig) artsen en personeel opgetrommeld voor operatie, voor beenbreuk en kaken. Moet hier zeggen dat artsen maar ook het ziekenhuis niet was wat we in Nederland tegenkomen. Zie foto (klik hier) in bed ziekenhuis Kitwe (Zambia). Na twee dagen infectie in Linkerbeen, opengesneden (pus er uit) en weer dicht genaaid. Na een maand te hebben overleefd, ben ik gelukkig door mijn Organisatie naar Nederland getransporteerd waar ik opgenomen ben in het AMC Groningen.
Terug naar boven
Ziekenhuis Groningen;
Ging dus niet goed, verzoek aan mijn organisatie om naar Nederlands getransporteerd te worden, en wel naar een Academisch Ziekenhuis waar alles mogelijk is. Kwam na 4 weken in het AMC Groningen terecht, hier stonden ze verbaast dat ik nog leefde, en moest eerst aansterken voor dat ze me konden opereren, had in Zambia alleen geleefd op vla en drinken. Na de nodige foto’s (klik hier 01) foto kaakchirurgie en natuurlijk vele röntgenfoto’s en onderzoeken werd ik na twee weken (in eerste instantie) geopereerd aan het linker boven been, en ging om 8 uur naar de o k, en kwam bij op zaal om 14 uur. Kon mijn mond niet openen, de artsen die rond het bed stonden vertelde me dat het er niet goed uitzag, bij de been breuken waren de uiteinde weggerot en moesten deze weghalen, waardoor er een grotere opening in de breuk kanten kwam, hopende dat deze zou dicht groeien. Moest ik zo stil mogelijk in mijn bed blijven liggen, mijn been in een soort koker zodat deze recht bleef te opzichte van mijn voet. Ook de chirurg van de (KNO) voor de kaak stond aan het bed en deze zij, we konden niet langer wachten met de kaak, dus deze hebben we direct mee gepakt.
Mijn onder kaak hadden ze weer opnieuw moeten breken, de bovenkaak was te riskant daar splinter in het oog terecht konden komen, dus de onderkaak hadden ze vastgezet aan de bovenkaak. (vandaar dat mijn mond niet open wou) De kaak chirurg zij ook nog even dat ze de rest van de tanden en kiezen die nog in mijn kaken zaten er maar uitgehaald hadden. Maar de been breuk groeide dus niet dicht, en er is toen twee keer een bot transplantatie uitgevoerd. Om een lang verhaal kort te houden, ben Februari 1973 in Groningen gekomen en Januari 1974 er uit, in die tijd ben ik 8 keer aan mijn been geopereerd, 3 keer aan mijn kaak en twee keer aan mijn neus. Ontslagen met een beenspalk (Thomas splint, mocht nog niet steunen op het been) en moest weer opnieuw leren lopen. De artsen en mijn fysiotherapeut zijden dat het wel een stijfbeen zal blijven. Alles ging eigenlijk wel goed tot er weer een infectie in het been kwam. In Juli 1975 weer in het ziekenhuis voor 2 maanden, 3 keer geopereerd, infectie die bij de bot-breuken was ontstaan, weg geslepen en weer aan de slangen en veel spoelen met antibiotica. Daarna oefenen en weer leren lopen en veel naar de fysiotherapeut voor massage van spieren en spier oefeningen, vooral om mijn knie te buigen. Na een jaar kon ik weer op beide benen staan, hoewel het linkerbeen 2 cm korter was geworden. Altijd blijven trainen en kon mijn linkerbeen na 3 jaar tot 120 graden buigen. Het heeft tot 1977 geduurd voor ik weer goed genoeg was om weer uitgezonden te worden (na een degelijke keuring) door SNV Den Haag.
Terug naar boven
Terug naar Afrika voor werk Kenya;
Ben altijd in dienst gebleven van het Ministerie en vroeg hen ook om weer terug te keren naar Afrika, dat had behoorlijk wat opschudding gegeven in Den Haag (wat moesten ze nu met een invalide in Afrika) maar na een gedegen keuring moesten ze toch toegeven dat het wel mogelijk was. Heeft nog anderhalf jaar geduurd voordat ze me een baan konden aanbieden die in mijn straatje paste. Het was een project in Kenya, en wel het trainen van jonge mensen die geen vervolg scholing konden doen. In Januari 1978 (na een maand opleiding in Amsterdam) vertrokken naar Kenya voor 27 maanden. Het project, ( het BURA project) dat uitgevoerd word door de Kenyanse regering met steun van verschillende landen (Amerika, Denmark, Japan, Duitsland, Engeland, en Nederland) die materiële steun en ontwikkellingswerkers leverde. De Kanyanse regering zorgde voor arbeidskrachten bestaande uit jonge mensen die direct getraind werden als deze werkten (Youth Service Training) een half militaire zetting. Het project bestond uit, aanleg van wegen en bruggen (of doorwaadbare plaatsen), graven van irrigatie kanalen, aanleg van landerijen. Mijn taak met de reeds aanwezige vrijwilligers (1 Nederlander, 2 Duitse, 1 Engels man en 1 Deense monteurs) het machine park draaiende te houden en mensen direct trainen (On The Job Training). Het project was heel groot (halve provincie Utrecht) de 3 Japanners waren de landmeters, de 4 Amerikanen voor training van chauffeurs voor de verschillende vrachtwagens, bulldozers, shovels, graders en graafmachines. Het personeel was in groepen opgedeeld, voor de werkplaats en de buitenposten (kleine kampjes langs de weg) voor reparaties hadden we twee groepen van 40 jonge mensen. Het project werdt begeleid uit hoofdkantoor Nairobi (600 km weg) en door planning/ontwerp architecten vanuit Londen. In drie maanden had ik gezien dat dit werk niet uit te voeren was door Vrijwilligers, maar eerder door een Firma als BosKalis of Grondmij nederland, met goede leiders die terplaatse zijn. Het project had geen communicatie met Nairobi en alles (post, onderdelen, aanvoer proviand) ging over de slechte wegen. Ik had de beschikking (zelf gekocht) over een 500cc off de road motor, om de 6 weken had ik een lang weekend van 5 dagen, die ik meestal in Nairobi door bracht. Het project had veel tegenslagen door slechte organisatie en planning door Nairobi en Londen. Heb dan ook na een jaar overplaatsing gevraagd naar een ander project, die na drie maanden werd gehonoreerd. Kon dit project verlaten in maart 1979 en overgeplaats worden naar hoofdwerkplaats SNV te Lusaka in Zambia, alwaar ik een nieuw contract voor 27 maanden kreeg als veldstaf medewerker SNV Zambia, met de functie als Werkplaats manager/veld monteur.
Terug naar boven
Terug van weggeweest in Zambia;
Het land Zambia was voor mij een soort thuis komen, had er tenslotte 4,5 jaar door gebracht in de North Western Province (NWP) van 1968 tot begin 1973.
De hoofd werkplaats SNV Zambia is gelegen op een groot stuk landgoed 10 Km buiten de hoofdstad Lusaka, genaamd Dutch Farm, eigendom van de Nederlandse ontwikkelingshulp organisatie SNV Den Haag. Hier zijn ook de kantoren en er zijn slaapzalen, slaaphuisjes en woonhuizen, er is een bar met recreatie ruimte, goede keuken met eetzaal (deze en alle andere verzorging staat onder begeleiding van een SNV staf medewerker) van hieruit worden nieuw aangekomen vrijwilligers (volunteers) begeleid en krijgen ze een incountry training.
De werkplaats bestaat uit twee gedeelte, de auto werkplaats en de motoren werkplaats, mijn voorganger werk met 5 werkers (monteurs) en een Zambiaan hoofdmonteur (Chef), zelf ging deze SNV monteur geregeld alle provincies in voor onderhoudt werkzaamheden van alle SNV uitrusting, wagens en motoren. SNV Zambia had aan rijdend materiaal ongeveer 30 wagens (L/R, Renaults, VW, Toyota,s en ongeveer 20 motoren alle Honda’s 90cc tot 250cc). Met de vele trips, van mijn voorganger naar provincies, werd er in de werkplaats geen goed werk verricht en weinig gepresteerd, was de chef monteur vaak in de stad (eigen belang). Bij de overname heb ik dan ook de boel behoorlijk veranderd, ik ging niet de provincie in, daar alle wagen toch geregeld naar de grote stad Lusaka kwamen (jaar vergadering, maar ook taak bespreking van de Zambiaanse Regering ) bij deze gelegenheden werd de wagen dan in de SNV werkplaats van voorbumper tot achterbumper geheel nagezien. Daarnaast heb ik in de werkplaats een training opgezet voor nieuw komende SNVers, betreffende onderhoudt wagen of motorfiets, lessen in banden wisselen en banden plakken, ook kregen ze les in storingen opzoeken en deze te verhelpen of te improviseren om verder te kunnen rijden. Daarnaast was er een middag voor het leren rijden in Zambia (links verkeer) maar vooral rijden op onverharde wegen, wat te doen als men van de weg raakt, door zand en blubber rijden met 4 wheel drive, waarvoor is hoge en lage gearing. Een jaar samen met de Zambiaan monteur (chef werkplaats) in de werkplaats gewerkt, maar dat werkte niet (twee kapteins op een schip) dus deze man gevraagd te vertrekken en zijn eigen werkplaats op te zetten (had hij dus al!!!). Ben mijn monteurs beter gaan begeleiden en ook het werk in de werkplaats beter gaan organiseren. Door al deze veranderingen kregen we meer ruimte om ook voor andere Ontwikkeling Organisaties reparatie werkzaamheden te doen tegen een kostprijs vergoeding, daarbij kwam ook dat SNV Zambia minder rijdend materiaal in ging zetten bij veel vrijwilligers posten, die dan een vervoer middel moesten krijgen van de Zambiaanse Regering voor het werk.
Na mijn eerst contract, heb ik een verlenging gekregen van nog eens 2.5 jaar, hoewel de hoeveelheid transport bij SNV Zambia terug liep, hadden we genoeg werk van andere organisaties en prive onderhoudt van verschillende Expatriats die werkzaam waren bij verschillende instanties van uit Nederland, België, Duitsland, Finland, England. In het jaar 1982 ben ik met een Zambianse getrouwd die bij mij op de Dutch Farm kwam wonen. Een leerling monteur die bij de motoren werkte is weggegaan, en een monteur uit de werkplaats heb ik moeten wegsturen, deze had epileptische aanvallen, dus met drie jongens verder gegaan. De motoren waren inmiddels aardig uitgedund, te veel ongelukken, dus de monteur in de auto werkplaats geplaatst. De werkzaamheden voor buitenstanders (lees Ontwikkeling Organisaties, Expatriats ) werd groter en groter we rekende daar een kostprijs vergoeding voor (dus geen winst) maar het speelde wel in mijn hoofd. Een jaar voor mijn contract einde moest SNV Zambia van hoger hand zijn groot grond bezitting van de hand doen (Ontwikkeling Organisaties moesten geen grote bezittingen hebben in Ontwikkelings landen dus alles moest basic zijn). SNV Zambia (SNV Den Haag) besloot de hele Dutch Farm (grond en alle gebouwen plus alle inventaris) en een nieuwe DAF kieptruck, over te doen aan een NGO (Non Government Organisation) en wel de overkoepelende organisatie ZCSD (Zambia Counsel for Social Development) tegen een ruil van een klein kantoor met daar achter opslag ruimte in de stad Lusaka. Ik mocht mijn contract uitdienen en in mijn huisje blijven wonen, de ZCSD heeft ook wagens, die we toen ook gingen onderhouden en repareren. Toen het bijna tijd werd om mijn spullen te pakken om te vertrekken, vertelde ik ZCSD dat het einde van mijn contract er aan kwam. Maar ZCSD zag natuurlijk ook dat de werkplaats als een trein liep, en er wel eens een echte werkplaats van gemaakt kan worden (lees; open werkplaats voor alle met winst oogmerk), dus vroegen ze me te blijven. Nu dat was een leuk aanbod, maar op een contract van ZCSD Zambia, zij dan ook, kan ik niet doen, zou wel via een Nederlandse organisatie willen blijven, en betaald worden in Nederland.
Nu ZCSD heeft toen contact gezocht met de Nederlandse Ambassade in Lusaka om over mij te praten. Deze waren erg positief maar ik moest toch eerst naar Nederland op het eind van mijn SNV contract. In Nederland verschillende keren naar Den Haag geweest bij Ministerie van Buitenlandse Zaken bij afdeling Ontwikkelingssamenwerking.
Moest me opnieuw aanmelden bij Directoraat Generaal Internationale Samenwerking (DGIS) voor de functie werkplaats manager bij ZCSD Zambia te Lusaka. Na toch wel lang wachten 4 maanden kon ik dan weer met mijn vrouw richting Zambia op een contract van DGIS voor twee jaar.
Terug naar boven
Voortzetting Werkplaats onder ZCSD (DGIS contract);
Zo en dan zijn we weer op de bekende plek terug, in mijn (eigen) huisje, hoewel het geen Dutch Farm meer heet, maar ZCSD Zambia. ZCSD heeft er alles aan gedaan om hier ook slaapplaatsen tegeven aan vrijwilliggers, en andere organisatie mensen tegen betaling, maar dat liep hard terug. De werkplaats met mijn drie monteurs, liep weer, we hadden natuurlijk het wagenpark van SNV in onderhoud maar ook van andere organisatie kwamen nog steeds, dus ook tegen een andere betaling. De werkplaats moest immers commercieel draaien. Ik had van DGIS een twee jaar contact met de mededeling dat er dan een overname moest zijn door een Zambian. Nu ik heb alles in het werkgesteld om een goede Zambianse hoofdmonteur te krijgen, en de boel ook goed op papier te zetten, maar binnen die twee jaar lukte dat niet. De een ging in de stad boodschappen (onderdelen) kopen en gebruikte de wagen de hele dag als taxi, de ander stal onderdelen, en weer een ander rekende geld dat hij in zijn eigen zak stak. We schrijven het jaar 1987 mijn zoon Donovan zag het daglicht, geboren in Livingstone. Kreeg een contract verlenging van een jaar aangeboden, met weer het zelfde, dat er in dit jaar een vervanger moest zijn. Ook dat jaar lukte het niet een geschikt iemand te recruteren, zo weer een verlenging van een jaar. Kwam toen een oude man tegen die in de store (magezijn) werkte van de Lusaka gemeente, deze oude man was erg gelovig maar wilde wel van baan veranderen. Zo ik heb hem inkoper/magezijn man gemaak, moest dus alle inkopen doen en het magezijn op peil houden. Daarnaast heb ik hem geleerd hoe hij de boekhouding bij moest houden, en later hoe hij de rekeningen op moet stellen en maken. Daar deze oudere man ouder is dan het andere personeel, daar voor krijgt hij veel respect van deze. Daar ik nog geen echte werkplaats chef/monteur had, kreeg ik nog een jaar verlenging. Nu de taken van mij minder werden, heb ik de werkers in de werkplaats extra ondersteund, met de bedoeling dat ze goed onderhoud beurten kunnen uitvoeren, maar dat ze de grote reparaties maar aan andere werkplaatsen moesten overlaten. Heb toen ook de magezijn/inkoper de chef werkplaats gemaakt. Heb dus 5 jaar een contract gehad onder DCIS bij ZCSD Zambia. Het einde was inzicht, kreeg toen het aanbood van DCIS om een project in het plaatsje Mongu (Western Provincie) over te nemen van een aldaar werkzame Nederlander (ook een DGIS deskundige). Zo na het overdragen van aal spullen die in de werkplaats zijn, en mijn huis opknappen en goed achter laten, vertrok ik Juni 1989 naar het plaatsje Mongu, liggend aan oevers van de grote Zambezi rivier.
Terug naar boven
_____________________________________
Project WPCU, Mongu:
Een 3 jarig contact van Juli 1989 werkzaam bij de WPCU (Western Province Coperatief Union), nam de taak over van mijn voorganger als Workshop Engineer. De WPCU is en Zambians loonbedrijf, die voor boeren landbewerkt, maar ook de oogst opkoopt en transporteerd. Mijn taken, de werkplaats van de WPCU draaiende te houden, voor onderhoud aan, 12 4x4 Valmet tractoren, 8 Sisu trucks 10 ton, 5 Sisu trucks met extra hydroliek achteras 15 ton met trailer voor 15 ton, deze werden gebruikt voor lange afstand transport, Mongu > Lusaka 600 km. Het project gesteund door Finland (Finida) en Nederland, we hadden een wagen park van 21 Toyota's 4x4 wagens die ook in de werkplaats onderhouden werden. De werkplaats heeft 45 man, verdeeld in groepen, werkplaats 33 man van leerling tot monteur, waaronder 2 hoofd monteurs en 1 werkplaats chef. Dan lassers 4 man, werkplaats magezijn 5 man, geven ook special gereedschap aan monteur als nodig, 3 mensen voor elektra. De werkplaats mensen zijn ook weer opgedeeld in landbouw machine onderhoudt (tractoren, ploegen, planters, en trailers) en vracht en personen auto. Heel vaak was ik bezich met het plannen van onderhoud van alle werkzaamheden, daarnaast het aansturen van het personeel, soms moet er een ploeg naar de overkant van de rivier voor onderhoud aan tractoren, dat duurt meestal 2 a 3 weken. Bij houden van magezijn met magezijn mensen en bestel lijsten maken voor Nederland en Finland (Finida)de per 6 maanden er uitgaan en dan per container binnen komen. Ook bijhouden van absenten personeel en verlof (vakantie) en ook plannen van wie er een cursus mag volgen en waar. Het is April 1990 en mijn tweede zoon werd geboren in het Ziekenhuis te Mongu. In het jaar dat ik het overnam, waren er 3 Nederlanders en 8 Finnen bij de WPCU werkzaam, Finida dat het commerciele deel en opleidingen van boekhoud personeel. Het tweede jaar zijn we overgestapt op computer gebruik, dus ook de begrotingen moesten via de computer aangeboden worden, voor de werkplaats moest ook het magezijn in gevoerd worden, wat nogal wat kopzorgen bezorgde. Helaas in 1991 kwam er een andere Precident in Zambia aan de macht en deze schafte deze werkzaamheden als WPCU af. Hierop reageerd Nederland met het terug trekken van de expartriate's uit dit project, ook Finida heeft zijn personeel staps gewijs terug getrokken. Mijn contract was nog niet ten einde, ik had nog een goed half jaar tegaan. Ik kon inpakken en vertrekken of op een ander project even invallen. Nu er was een PHC (Primary Health Care) in Mongu opgestart door een dokter (nederland had in deze provincie 7 artsen in verschillende ziekenhuisjes) die deze ziekenhuisjes van middellen voorzag. Maar de onderhoudt van het wagenpark was schrikbarend, dus deze dokter starte net zijn eigen (onder PHC) werkplaats, en hij vroeg mij of ik er wat voelde om deze taak op mij te nemen. Nu dat was niet tegen dovemans oren gezegt, en ik heb toen in 6 maanden tijd een werkplaats opgezet met gereedschap en personeel (die de dokter al had geselecteerd) Heb onderhoud bladen gemaakt voor alle wagens die er rond reden bij de verschillende ziekenhuisjes. We hebben 2 zee containers in gericht als magezijn, en ook een aparte sectie gemaakt waar motorfietsen konden worden gerepareerd. Einde contract Juli 1992 alles in gepakt in een 40 feet (12meter) en een 20 feet (6 meter) zeecontainer en terug naar Nederland.
Terug naar boven