Natuurlijk moesten we een bezoek brengen aan de oude plaatsen waar we (ik dus 47 jaar terug) gelegerd waren. We kregen toestemming de grote hoofd kazerne de Memre Boekoe Kazerne (toen Prins Bernard Kazerne) in Paramaribo te bezoeken. Ik was erg verbaasd over hoe alles er bij stond, natuurlijk veel veranderd maar er waren ook goede herkenningen punten. Ik was in Suriname met de A compagnie 1966 1ste peloton, we kwamen in januari aan, en verbleef het gehele jaar in en op verschillende plaatsen in Suriname.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Boven de hoofd ingang, die vroeger de enige toegang was, nu is de straat erg druk met verkeer geworden en is er aan de achterkant een tweede ingang gemaakt. Voor dat we over het kazerne terrein mochten natuurlijk een welkomst woord van een hoge piet, dit gebeurde in de grote accomodatie ruimte op het kazerne terrein.

 

 

Ja, en toen kwamen de beelden van vroeger (1966) even tevoorschijn, ons (mijn) peloton onderkomen in het Prins Bernard Kazerne te Paramaribo. Hierbij een foto links van 1966 of het gebouw wat ons hoofd onderkomen toen was.

 

 

 

 

 

 

 

Ja in de tijd dat ik in Suriname diende, was er nog veel rollend materieel, waaronder ook van deze pantser voertuigen, helaas is nu het voertuig park behoorlijk beperkt.

 De grote hoofd Memre Boekoe kazerne gezien, nu werd het tijd om eens een kijkje te nemen bij het tropen opleiding kamp nabij Zanderij, in de bush. Hiervoor kregen we ook toestemming. Het BBK (Bos Bivak Kampement) Zanderij of ook wel het Prinses Beatrix Kampement genoemd. Dit kamp lag ver in de bush, met veel wit zand en achter het kampement een beekje (de cola kreek). Langs het kampement lag de spoorlijn die naar Brokoponde en Brownsberg reed, met een brugje over de cola kreek. Hier werden we in twee maanden gedrild (getraind) voor leven en overleven in de tropen, er wordt ook wel eens gek scherend gezegd, hier worden van jongens mannen gemaakt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 Dit is de ingang van BBK Zanderij in 1966.                                                                                 Zelfde ingang nu genaamd Ayoko Kazerne, november 2013

 Het kamp zag er goed onderhouden uit, de slaapzalen werden net van nieuwe bed matrassen voorzien.

In mijn tijd was het open en geen ventilatoren aan het plafon.

Achter het kampement was en is nog steeds de cola kreek, het stroompje dat vele malen goed was voor een verfrissende duik (hoewel dat streng verboden was), zijn ook verschillende ongelikken gebeurt. De spoorlijn ligt ook nog steeds naast het kampement, maar doet al vele jaren geen dienst meer, de spoorbrug doet nu ook dienst als loopbrug. Bij het kreekje zijn nu overdekte ruimtes gemaakt, en het is  heerlijk vertoeven daar.

 

Links het bruggetje over de cola kreek 1966.

 

Rechts een geheel nieuwe brug over de cola kreek in november 2013. Daar achter net te zien de oude spoorbrug.

 

 

De cola kreek heeft zijn naam gekregen door dat het water de kleur van cola heeft, het is heel gezond. De kleur komt door de verrotting van bladeren en boomstukken uit het bos (oerwoud) waar de kreek doorheen stroomt.